3 | Valwind fietsroute

Meester Bosweg

Het is misschien moeilijk voor te stellen voor iemand van buitenaf, maar menig Leersumer raakte in de weken na de valwind gedesoriënteerd in het eigen dorp. Doordat er zoveel bomen langs de straten weggevallen waren, reden inwoners soms zelfs hun eigen huis voorbij.

Op dit kruispunt van de Koningin Julianalaan en de Meester Bosweg bevindt u zich op een van de punten binnen de Leersumse bebouwde kom, die het meest ingrijpend is veranderd. Allereerst was de Koningin Julianalaan een groene laan met vele bomen erlangs. Op de hoek stonden drie enorme eiken. En als je de Meester Bosweg inkeek, dan zag je een prachtige laan vol hoge, oude linden. Daarvan is er niet een meer over. De chaos was hier de avond van de 18^e juni compleet, en de plek was totaal afgesneden. Ooggetuige Lilian de la Mar maakte de valwind binnen met haar man en zoon mee, terwijl er via de voordeur een onbekende vrouw praktisch naar binnen waaide. Huis en tuin waren één grote vieze bende, onder het zand, water en snippers van verscheurd groen alsof alles onder de spinazie zat: ‘In de tuin lagen allemaal spullen die niet van ons waren, en een berg wit: hagel. Toen we de voordeur uitstapten, wisten we niet wat we zagen. Ik droeg sandalen en stond tot mijn enkels in het water. Alle buren stonden op straat - verbĳsterd. We konden niet naar elkaar toe. Over de hele breedte van de straat lag groen, anderhalve meter hoog. De eik was dwars door mijn auto gegaan, en had ook de woning schuin aan de overkant zwaar had beschadigd. Je snapt gewoon niet wat je ziet op zo’n moment. We hoorden al snel sirenes vanuit de richting van het Kerkplein. Toen kwamen die ingepakte brandweermannen met een tank op hun rug. Hun zware laarzen klotsten door het water. Takken braken onder hun gewicht, terwijl ze zich een weg baanden naar mijn geplette Citroën. “Zit er nog iemand in die auto?” schreeuwden ze. “Nee, hij is van mij!” riep ik terug. En ‘GO!’ gingen ze door naar de volgende. Het deed me denken aan een oorlogssituatie.’
Behalve de hulpdiensten kwamen ook de inwoners massaal in actie. Ze sleepten takken en gezaagd hout weg zodat hulpverleners erlangs konden, en maakten putten vrij zodat het water weg kon lopen. En ook waren zij er voor elkaar. Wie valwind zegt, zegt saamhorigheid - in de herinnering van de meeste Leersumers. Zoals Linda Duijn: ‘Wat ik normaal nooit zomaar zou doen deed ik ineens: binnenlopen bij een ouder echtpaar in het nieuwe pand waar het Kruisgebouw altijd stond. De vrouw stond compleet apathisch buiten, en de man zat binnen aan tafel naar buiten te kijken en te huilen. Ik liep naar hem toe en sloeg m’n armen om hem heen. Z’n warme tranen voel ik nóg. Ik moest moeite doen om m’n eigen tranen tegen te houden - ik had zo met hem en haar te doen. In hun mooie, nieuwe appartementje, zomaar overvallen door zulk geweld van buiten. De man is inmiddels overleden, maar ik zal hem nooit vergeten. En misschien - ik durf het bijna niet te zeggen - was dat wel het enige ‘mooie’ aan de 18e juni 2021: er waren geen drempels, er was oprecht contact. We waren een klein dorp dat zich groots toonde.’